Doorgaan naar hoofdcontent

Zondag 17 april / dag 15 - naar White Sands

Alweer zondag, de laatste hele week breekt aan.. We vertrekken in de ochtendkoelte vanuit Carlsbad naar Artesia en slaan linksaf richting Alamogordo. Om de paar mijl staan enorme waarschuwingsborden over de steile afdaling vanuit de bergen bij Cloudcroft naar Alamogordo in het dal. Erg vreemd want het is hier nog zo plat als een dubbeltje, maar Cloudcroft is nog zo'n 200 km verder.. Boerenland alom maar gaandeweg wordt het eerst heuvelachtig en dan bergachtig en verandert ook de vegetatie van typisch woestijn naar alpien. Naaldbomen geen gebrek en inmiddels doet het wat zuid-duits aan. We maken een stop in Cloudcroft op zo'n 2600 meter. Een wintersport dorp in western sfeer zeg maar. Heel veel winkeltjes en ook een bakkertje waar de echte koffie en eigen gemaakte donuts er wel in gaan. Dan begint de afdaling waar al 200 kilometer terug zo voor gewaarschuwd werd. Bij vlagen is 'ie zes procent en we komen met Troy geen moment in de problemen. Je hebt soms prachtige uitkijkjes het enorme dal in waar je de woestijn White Sands als enorme witte deken ziet liggen. We arriveren in de eerste behoorlijke stad sinds San Antonio, Alomogordo. Hier is ook de Holloman Airforce base gelegen en in de White Sands is tevens een "missile range" waar raketten worden getest. We kamperen vannacht een stuk buiten de stad in Oliver Lee Memorial State Park en gaan daar eerst heen om een (ontzettend scheef maar alles is hier scheef) plekje vast te leggen. Na de lunch verkassen we met Troy naar White Sands National Monument waar dankzij de National Park week de toegang weer gratis is. Er gaat hier een 13 mijl lange loopweg door de White Sands, een woestijn van gips dat hier vanuit een zee miljoenen jaren geleden achter is gebleven en zich langzaam vanuit het overblijfsel van de zee, een nabijgelegen meer, met de wind mee heeft verplaatst. De enorme gipsduinen verplaatsen zich nog steeds. Een bizar gebied, enorm uitgestrekt en dan te bedenken dat je hier nog maar een klein stukje doorheen kunt rijden. Vanuit de ruimte is awhite Sands te onderscheiden. We stoppen een aantal keer om de duinen in te lopen en hopen wat leven te ontdekken (er komen hier witte hagedissen, schorpioenen en slangen voor) maar behalve heel veel torren en een eenzame woestijnhaas hebben we geen wild ontdekt. De wandelingen die we doen zijn absoluut indrukwekkend. We komen ook nog een Amerikaan tegen die z'n kameel uitlaat, ach je moet wat op een zonnige zondagmiddag! We besluiten te blijven tot zonsondergang en warmen spaghetti resten op in de pan als avondmaal, zo makkelijk je eigen huis bij je te hebben! De zonsondergang is prachtig maar halverwege worden we toch wel gemaand door de ranger die hier voorbij rijdt met een geluidsinstallatie om het park te gaan verlaten. We gehoorzamen maar en zien dus eigenlijk het mooiste niet, als de zon al onder is. In het donker komen we weer op de camping
aan en op goed geluk zetten we Troy neer, die staat zo scheef als een hoepel maar goed, het is maar voor 1 nacht!

short english translation

we depart early in the morning cold via Artesia to Cloudcroft in the Lincoln National Forest. Endless flat roads and farmland but gradually the hills come to sight and lateron real mountains, also the vegetation changes from desert into alpine. Cloudcroft is a wintersports village in western style. A long and steep decent brings us to Alamogordo where we stay outside the town in Oliver Lee Memorial State Park. We reserve a place for the night and after lunch depart to White Sands National Monument where gypsum dunes in the desert can be found for miles and miles and miles. We drive a loop road through the park, make some beautiful hikes and even meet a guy with a camel.. We have dinner with leftovers and await the sun to set during which event we have to leave since the park is
closing. We arrive at campground in pitchdark and try to park Troy but he is standing at a hopeless
angle... but for one night only so who cares!








Reacties

Populaire posts van deze blog

Dag 3 / South Dakota

Allebei een prima nacht geslapen. De vermoeidheid won het deze keer van de biologische klok... heerlijk geslapen tot een uur of 6 in de ochtend, dus al 1 uur in de middag in NL. Ontbijten in de lodge kon vanaf 7 uur en was goed verzorgd. We maken kennis met andere Apollo/Star RV huurders, die ook vandaag hun camper ophalen. Twee jonge stellen, allebei straks op weg naar Los Angeles. Rond 8 uur gaan we eens kijken op het naastgelegen terrein van Winnebago. Er is een tijdelijk kantoortje ingericht en we worden ontvangen met koffie en koeken. De andere stellen uit het hotel zitten er ook al. Bijna meteen worden we geholpen met het inchecken en de papierwinkel en na een half uur zijn we op weg naar ons mobiele home voor de komende weken. Het is dit keer de kleinste camper geworden, een 22ft. Maar... voor onze begrippen is het nog een aardig apparaat. bij Winnebago in Forest Ciy, water tanken Ze heet Minnie Winnie, en omdat het dit keer een "kleintje" is, dopen we haar Ieni

Door Navajo Country

We hadden eerst nog het vage idee om de zonsopkomst in de canyon mee te maken echter de vermoeidheid won vannacht. Wel weer vroeg wakker, maar het was al licht... en koud! Voor het eerst doen we de kachel even aan in de camper om op temperatuur te komen. Na het ontbijt ruimen we op, en doen de routine voor vertrek waarbij hier eigenlijk alleen de slide-out wordt ingeschoven. We rijden richting de oost-uitgang van het Park en daarbij rijd je langs de rim met diverse stop- en uitzichtpunten. Ook bezoeken we een museum en ruine van een oude indianen nederzetting en maken de laatste stop in he Park bij Desert View, waar (voor de toeristen) ooit een uitzichttoren is neergezet. Aan de binnenkant is deze beschilderd door indianen, maar het blijft een beetje nep.. De uitzichten blijven magnifiek, bij elke stop weer een andere invalshoek, soms andere kleuren en vormen, het verveelt nooit.. Desert View, Grand Canyon Uiteindelijk rijden we het park uit en kom je meteen in Navajo land

Dinsdag 26 / Woensdag 27 april / dag 24 & 25 - going home

Na een uitgebreid ontbijt in het Hilton LAX hebben we de huurauto ingeleverd en zijn we met de shuttle bus afgezet op het vliegveld. Helaas hadden we al melding van KLM dat de vlucht vertraagd was van 13.45 tot 15.00 uur dus tijd genoeg. Maar met wat inkopen en een Starbucks bezoek ging de tijd redelijk vlot. Uiteindelijk om 15.45 vertrokken. Het blijft een lange zit - na 10 uur en 20 minuten geland op Schiphol waar we werden verwelkomd door onze dochters en a.s. schoonzoon Elco. Net na de middag waren we thuis, eerst maar eens een lekker bakkie koffie en herenigd met de poezen en daarna snel onze hond Abby opgehaald, ook een mooie hereniging! Wel even wennen aan de hollandse weersomstandigheden, zo koud hebben we het daar zelfs 's nachts niet gehad... Kunnen terugkijken op een prachtige vierde Amerika reis, een die zeker voor herhaling vatbaar is! We hebben de nodige mijlen weggedraaid maar het was een mooie ervaring in onze "bus". Heel erg mooi natuurschoon gezien en e